Uit de Buurtbrief van december 2023, door Pascal
Het was tijdens het verborgen tuinen weekeinde dat we hem vonden, of liever gezegd dat hij ons vond. Mijn vriendin en ik beheren aan het schoolplein van OBS Charlois een buurtmoestuin en ik was daar die zaterdagochtend aanwezig om bezoekers van het verborgen tuinen weekeinde te vertellen over de moestuin die we daar onlangs gestart zijn.
Ik stond wat te kletsen in de tuin met een paar bezoekers en opeens stond hij daar, tussen ons in, een jonge ekster van, naar ik schat een week of 4 a 5. Wat is dit nou, stomverbaasd keken we elkaar aan, en het jonge beest ons. Ik ging door mijn knieȅn en direct ging zijn snavel open en begon hij te trillen met z'n vleugels, die heeft honger dat is duidelijk! Ik stak mijn hand uit en hij stapte gewoon op mijn vinger, hij lijkt wel tam! Of is dit opportunisme? Heeft hij alle angst opzij geschoven om aan voedsel te komen en toenadering gezocht bij ons omdat hij niet zelf in staat is voedsel te vinden? Waar zijn zijn ouders? Er zit een eksternest in de berk in een achtertuin grenzend aan het schoolplein. Als hij daar geboren is, moeten zijn ouders in de buurt zijn. Zijn zijn ouders gestopt met voeren en hebben ze hem “de deur uit gezet?”, ik wist het niet.
Ik besloot mijn zoon, Imre, te vragen of hij wat kattenbrokjes wil komen brengen.
In "no time" was hij bij de tuin met de kattenbrokjes. We weekten de brokjes in wat water en voerden het de jonge vogel. Gulzig at hij de gevoerde brokjes.
Imre was verkocht, de hele middag heeft hij in de tuin met Pica gezeten, hij had inmiddels een naam. Buurtkinderen en bezoekers bewonderden de vogel.
Dat was vroeger wel anders. Eksters werden van oudsher al beschouwd als ongeluksvogels, verkondigers van dood en rampspoed. Dat eksters met de dood en andere onaangename dingen worden gelinkt, komt omdat ze vroeger vaak werden aangetroffen op plaatsen zoals op slag- en galgenvelden. De lichamen vormden dan een toevallige voedselbron voor eksters. Vandaag worden eksters nog steeds aangetroffen in de buurt van plaatsen waar de dood heeft gezegevierd, bijvoorbeeld langs autosnelwegen. Hier verrichten ze nuttig opruimwerk door de kadavers van overreden dieren op te ruimen.
Het einde van de middag naderde en we moesten opruimen. Wat moesten we met Pica? We konden hem zo niet achterlaten, dat overleeft hij niet. Imre wilde hem dolgraag houden, (en ik stiekem ook trouwens). We besloten hem mee naar huis te nemen en hem een nacht in de achtertuin te laten.We hebben een besloten tuin dus veilig voor Pica dachten we. Alle buren waren inmiddels op de hoogte van de situatie en hielden de katten binnen. Zo moest het wel goed gaan.
Helaas, de volgende ochtend was de vogel gevlogen, de teleurstelling van mijn zoon was zeer begrijpelijk. Een kauwtje of ekster als huisdier was zijn droom geweest en nu is hij weg… Zo gaat het, hij hoort in de natuur, hij overleeft het wel, legde ik uit tot enig begrip van mijn kinderen, maar leuk was het niet. Mijn zoon moest die ochtend op schoolkamp maar wilde niet meer. Hij moest weten waar Pica is gebleven.
Samen met de juf spraken we af hem op de hoogte te houden van ontwikkelingen rondom Pica, ja ja het was nu echt "een ding" geworden.
Eind van de middag werden we gebeld door een buurpersoon, die had een vogel op de galerij en wist niet wat die ermee aan moest.
Direct snelde ik erheen en verdomd het was Pica! Een opgewekte Tsjik! was zijn reactie toen ik voor hem knielde. Ik bracht hem snel mee naar huis en appte de juf dat Pica weer gevonden was.
Maar goed, wat nu? Mijn zoon is helemaal weg van dat beest en wil dolgraag de vogel zien, maar komt over 2 dagen pas thuis. Wat doen we tot die tijd, hem binnen houden? Hij moet zo´n beetje ieder uur eten en bovendien hebben we ook een kat.
Hij is wel erg leuk en grappig, en iedereen is dol op hem, ik merkte dat ik probeerde een excuus te vinden om hem te houden.
Ik besloot Vogelklas Karel Schot te bellen, daar hebben ze er verstand van.”Kom hem brengen, wat
wil je anders?” vertelde de medewerkster. Hij is hartstikke tam, hij stapt zo op je hand, die wordt niet meer wild toch? reageerde ik. “Hij komt hier in de groep met 30 andere jonge eksters, dat is er zo uit.” Later las ik inderdaad dat jonge eksters clans vormen. In zo'n clan zijn ze relatief veilig en leren ze van elkaar.
We hebben Pica nog ruim een dag gehouden, in de badkamer, hij had de hele boel ondergescheten.
Die woensdagavond nadat Imre terug was van schoolkamp hebben we hem weggebracht.
Imre gaf Pica aan de medewerker en vertelde in tranen dat dit het beste voor hem was omdat hij in de natuur thuishoort.
Pica wat was je leuk en grappig, het ga je goed!
De ekster (Lat. Pica Pica), wordt beschouwd als één van de intelligentste dieren op aarde. Eksters hebben uitgebreide sociale rituelen, vertonen expressie van verdriet en rouw, maken gebruik van gereedschappen en kunnen zichzelf, als een van de weinige dieren, herkennen in een spiegel.
Comments