Uit de Buurtbrief van april 2023, door Birds WG
De Valkuilen van Ongevraagd Advies
Als mensen niet om advies vragen maar dit toch krijgen, dan spreken we van ongevraagd advies. Het geven van ongevraagd advies is een gewoonte die we allemaal hebben en maar moeilijk kunnen loslaten, ook al creëert het allerlei problemen in de manieren waarop we ons met andere mensen verbinden.
Het geven van ongevraagd advies is vooral een gewoonte van wederzijdse afhankelijkheid: het is een dekmantel voor kwetsbaarheid, het veroorzaakt onduidelijke communicatie, het kweekt onzekerheid en concurrentie, en het creëert spirituele disconnectie.
Al het bovenstaande geldt ook als het advies wél heel goed is!
Laten we een voorbeeld nemen: een vriend vertelt je dat hij gefrustreerd is over iets wat een andere vriend heeft gezegd. Je zegt tegen hem: "Nou, daarover zou je echt eens met hem moeten praten!”.
Nu vraag je je misschien af: waarom is dit een slecht advies? En misschien heb je wel gelijk om te denken dat het in feite een uitstekend advies is! Maar denk er eens over na: weet je absoluut zeker dat dit advies in dit specifieke geval een goed advies is? Het is eigenlijk onmogelijk om dit ooit met zekerheid te weten.
Maar zelfs al is het advies goed, brengt het feit dat het ongevraagd is bepaalde gevaren met zich mee. Dit zijn de twee belangrijkste:
We gaan ervan uit dat de andere persoon niet in staat is diens eigen leven te leiden. We nemen een superieure positie in die impliceert dat wij beter weten hoe de ander invulling moet geven aan diens leven, zowel in handelingen, gedachten, en zelfs emoties. Als we dit doen ontstaat er een machtsdynamiek met anderen (waarbij wij winnen!), en tegelijkertijd vermijden we het ongemak dat gepaard gaat met het ondervinden van menselijke pijn. Het vermijden van dergelijke kwetsbaarheid vormt het grootste obstakel in het creëren van authentieke verbindingen tussen mensen.
De andere persoon zal zich ofwel a) betutteld en defensief (of zelfs gekwetst) voelen en zich verzetten tegen, of afkeren van jou en jouw advies, ofwel b) je advies aannemen. In beide gevallen wordt de andere persoon ontkracht. Als het advies werkt, gaat de eer naar jou, en niet naar hen. Als het misgaat, krijg jij de schuld.
Aan de andere kant is het natuurlijk zo dat we groeien mede dankzij de hulp van anderen, en de inspiratie die we mogen ontvangen van de mensen om ons heen. Dus hoe hiermee om te gaan? Hoe bieden we andere mensen onze inzichten zonder hen—en onszelf—te bulldozeren met ons “supergeniaal” advies? Hier zijn een paar tips.
De meest voor de hand liggende manier is om simpelweg te vragen: "Wil je hier advies over?" Maar een nog mooiere optie is: "Hoe kan ik helpen?"/ "Wat kan ik voor je doen?" Dit is een open en compassievolle manier om iemand te benaderen, en het doet wonderen voor alle soorten manieren van communiceren. Het geeft de ander ruimte en tijd om na te denken over wat die eigenlijk van je nodig heeft. Tevens plaatst het jou in een positie waarin je daadwerkelijk behulpzaam kunt zijn, terwijl de ander de kans krijgt om zeggenschap en verantwoordelijkheid te nemen met betrekking tot diens probleem.
Zoals ik al aangaf is het niet eenvoudig om uit de gewoonte te stappen om anderen voortdurend van advies te dienen. Het vergt enige oefening en bewuste inspanning, en we kunnen dit zowel intern als extern aanpakken.
De interne manier zou zijn om een blik te werpen op ons onderbewustzijn en de problemen die daar wellicht schuilen. Wees moedig en onderzoek je innerlijke duisternis en pijn. Vraag jezelf: Waarom doe ik dit? Waarom moet ik dingen voor anderen oplossen?
Voel ik me onzeker in mijn sociale interacties?
Wil ik me belangrijk of nodig voelen?
Moet ik slimmer, sterker, of wijzer zijn?
Heb ik een intentie? Probeer ik de ander iets te laten doen wat ik nodig heb?
Voel ik me ongemakkelijk of onveilig als ik word blootgesteld aan andermans (en dus ook mijn eigen) ongeluk, wanhoop, depressie, verdriet, verwarring, woede, angst, zwakte, conflict enz. (probeer ik het daarom op te lossen?)
Combineer deze observeringen met een externe aanpak: vertel je naasten dat je deze gewoonte wilt veranderen. Een van de lastigste dingen in dit proces is dat we ons meestal niet eens realiseren dat we ongevraagd advies geven. Vraag daarom mensen die je vertrouwt om hulp. Vraag hen om je erop te wijzen als je weer eens in de val trapt (Met mijn beste vrienden hebben we afgesproken dat zij het woord "watermeloen" zeggen telkens wanneer zij mij betrappen op het geven van ongevraagd advies!)
Zelfs met al deze inspanningen zul je regelmatig in de gewoonte terugvallen om ongevraagd advies te geven. Als dat gebeurt, wees dan aardig voor jezelf en erken dat het een moeilijke gewoonte is om mee te stoppen, vooral omdat het in onze culturen en gemeenschappen vaak zelfs wordt aangemoedigd. Om niet te blijven hangen in mijn fouten en mijn schuldgevoel grijp ik vaak terug naar een behulpzaam gebruik uit het Nichiren-boeddhisme: het is het concept van Hon-Nin-Myo, dat "vanaf dit moment vooruit" betekent. In de woorden van Edward Canfor-Dumas "Dit houdt in om NU te besluiten voor een nieuwe start en nieuwe doelen voor de toekomst; en te weigeren om de lange schaduw van het verleden zijn duisternis over alles te laten werpen [...]". Of zoals ik graag zeg: "Auto-correct! Geen schuldgevoel! Corrigeer, en ga verder". Je kunt het ter plekke corrigeren door iets te zeggen als "oeps! Dat was volledig ongevraagd! Gelieve mijn advies te negeren". Of, als je het later beseft, geef jezelf een schouderklopje en zeg: "Dat is oké. Ik probeer het de volgende keer opnieuw".
Yorumlar